Sanne vertelt: geen mooier vak dan dit

Tja.... de onregelmatigheid, het werken in de weekenden, de nachten, en op feestdagen... je moet er tegen kunnen. Maar als je er tegen kan, geloof me, is er geen mooier vak dan dit.

Een baan van negen tot vijf en alle weekenden en feestdagen van het jaar vrij zijn, ik zou niet eens weten hoe dat moet voelen. Gelukkig was mijn baan er al voor mijn huwelijk en ook voor de komst van mijn kinderen. Het is voor mijn gezin ook niet meer dan normaal dat de taken in huis iets anders worden ingedeeld als ik aan het werk ben.

Vakantiedagen in het vooruitzicht

Dit jaar had ik bij De Waarden aangegeven dat ik met Pasen vrij wilde zijn en dat ik met Pinksteren wil werken. Ook Koningsdag staat op mijn verlanglijstje om vrij te zijn. Dat betekent dan wel dat ik met Hemelvaart ga werken. (Het is altijd een van de twee, zo ook met Kerst en Oud en Nieuw). Bij de aanvraag voor mijn voorjaarsperiode dacht ik het lekker aan één stuk te plakken met wat vakantiedagen er bij.
Toch verliepen de paasdagen voor mij dit jaar iets anders dan gedacht.

Ik start mijn laatste werkweek voor mijn vakantie met een gezin voor in principe twee dagen.
Het gezin komt thuis na een periode van zes ziekenhuisdagen en omdat de baby nog in het ziekenhuis ligt en de ouders in de middag graag naar hun kindje toe gaan, spreken we af dat ze alleen zorg voor de moeder nodig hebben. Al snel blijkt dat er hier toch wel iets meer zorg nodig is.

De jonge ouders hebben de laatste dagen in een achtbaan van emoties gezeten en ik ben bang dat dit zich nog even zal voortzetten. Wat ik kan doen is rust bieden en een luisterend oor zijn. Ik geef ze advies en instructies over het kolven en de borstverzorging. Ik zorg dat de JGZ op de hoogte is van de situatie in dit gezin. In overleg met de verloskundige besluiten we dat dit kraambed, ook al is er geen baby thuis, toch moet worden geherindiceerd tot en met de tiende dag.

Blog Sanne geen mooier vak dan dit Kraamzorg de Waarden

Iets wat achter af maar goed bleek te zijn ook. Op mijn derde werkdag (het is dan dag 9 van het kraambed) lijkt het allemaal iets voorspoediger te gaan met het herstel van de jonge moeder. Ze heeft goed geslapen en haar borsten zijn minder pijnlijk. Het is de eerste dag dat we na het na het douchen even beneden een kopje koffie kunnen drinken terwijl ik nog wat informatie aan de jonge ouders kan geven. Fijn, dat er vooruitgang in zit. Ik sluit mijn zorg deze dag iets eerder af, omdat de jonge ouders haast hebben! Ze willen snel naar hun kindje om op tijd bij haar verzorgingsmoment aanwezig te kunnen zijn.

Plannen en puzzelen

Als ik naar huis rij krijg ik een oproep van De Waarden. Er is een ander gezin thuisgekomen, waar ik meteen naar toe kan gaan. Dit gezin krijgt nog vijf dagen zorg omdat ze op de derde dag thuiskomen. En omdat mijn werkweek acht dagen duurt, kan ik deze zorg zelf helemaal afmaken.

Ik moet dan wel nog één dag dubbelen, omdat ik het gezin waar ik bezig ben nog een laatste dag zorg moet verlenen. Bij aankomst is het duidelijk dat ik niet kan dubbelen de volgende dag. De borstvoeding loopt erg moeizaam en er moet hier de volgende dag gewoon meteen een kraamverzorgde zijn die de zorg helemaal verder af kan maken en waarschijnlijk zijn er meer uren nodig om alles goed op de rit te krijgen. Nu hoor ik je denken, maar dat zou jij toch kunnen doen! Je moest nog vijf dagen werken voor je vakantie begon toch?

Ja, dat klopt ook maar we gaan het liefst voor zo min mogelijk wissels in een kraambed en ik had een keuzekraam (een voorkeursgezin dat we eenmaal per jaar mogen opgeven) staan die bijna was uitgerekend. Het risico dat er halverwege de zorg nog een nieuwe inzet nodig is, is mij iets te groot. (Ik deed dus alleen de opvang bij dit gezin en ik heb mijn zorg overgedragen aan een hele lieve collega, die mij nog even op de hoogte heeft gebracht aan het einde van de zorg, over het slagen van de borstvoeding bij deze moeder).

Mijn gevoel was juist geweest. Mijn vierde en laatste zorgdag stuit ik op een kraamvrouw die stukken minder goed oogde dan hoe ik haar de dag ervoor achter liet. Ze heeft enorme buikpijn. Snel doe ik haar controles, maar die zijn goed. Vreemd, misschien toch een te volle blaas? De pijn zakt, ook na het legen van de blaas, een uurtje slaap en een paracetamol niet echt af. Ik overleg met de verloskundige. Op deze manier kan ik mijn zorg niet afsluiten. Er mag urine worden onderzocht op een mogelijke blaasontsteking. De jonge vader brengt de urine bij het ziekenhuis, waar hij ook meteen een bezoek kan brengen aan hun kindje. De uitslag van de urine moet worden doorgegeven aan de verloskundige. Ik blijf ondertussen, langer dan afgesproken, bij de jonge moeder tot haar ouders er zijn. Ze kan niet alleen thuis zijn in deze toestand. Dan krijgen we het verwachte telefoontje van het lab. Het is een blaasontsteking en er kan meteen een kuur voor de jonge moeder worden opgehaald bij de apotheek van het ziekenhuis. Na overleg met de verloskundige sluit ik nu toch het kraambed af.

Keuzegezin

Ik weet dat ik nog een paar dagen kan werken voor mijn vakantie begint en dat weet de planning ook. Bij mijn keuzegezin, dat ik persoonlijk goed ken, is alles nog rustig, dus krijg ik toch nog nieuw gezin door voor de volgende dag. Maar die nacht krijg ik een appje rond vijf uur van mijn keuzegezin. Ze is gaan rommelen. De kans dat het door gaat zetten is groot en dus besluit ik om meteen de planning op de hoogte te brengen. Er moet iemand anders naar het gezin dat ze voor mij hadden bedacht. En zo zit ik dus startklaar om naar mijn keuzegezin te gaan.

Omdat ik niets hoor waag ik er een appje aan rond een uur of acht. Ik weet hoe vervelend het is als mensen gaan vragen hoe lang het nog gaat duren als je aan het bevallen bent, dus ik doe het anders. Ik app haar met de vraag of het wijs is als ik nog even een uurtje naar de sportschool ga. Oh doe lekker je ding, krijg ik terug. De weeën komen om de vijf minuten maar houden maar ongeveer 40 seconden aan. Zij belooft me meteen te appen als er verandering in zit en ik beloof dat ik heel regelmatig op mijn mobiel zal kijken tijdens het sporten.

Maar het blijft rustig tot ik om kwart over twee een berichtje krijg met de mededeling dat ze nu een minuut aanhouden en dat ze om de drie à vijf minuten komen. Ik vraag haar of ze de verloskundige niet moet bellen dan? Ze geeft aan dat het voor haar gevoel nog niet heftig genoeg is. Het is haar tweede kind en dus lijkt het me dat ze weet waar ze over praat, al is geen enkele bevalling hetzelfde en is ze de vorige keer ingeleid. Ik wacht haar berichtje weer even af.

Ze heeft de verloskundige gesproken en die komt langs om half vijf. Ik weet dat als ik om dat tijdstip naar haar toe moet gaan ik in de file komt te staan. Mijn keuze is gemaakt. Ik ga in uniform een tussenstop maken bij mijn vader, die niet zo ver bij mijn keuzegezin vandaan woont. Twee vliegen in één klap; ik heb geen last van de file en verblijd mijn vadertje met een bezoekje.

Wachten geblazen...

Zo heel lang zal het nu toch allemaal niet meer duren denk ik nog. Helaas, is er om vijf uur pas 3 cm ontsluiting en ik heb mij dus flink vergist. Om acht uur komt de verloskundige terug dan moet er duidelijk verschil zijn. Ze appt dat ze even wat gaan eten en douchen. Er zit voor mij niets anders op dan ook iets te gaan eten. Omdat mijn vader iets heeft gekookt waar ik niet van hou, koop ik een grote maaltijdsalade voor mijzelf.

En na het eten begint het grote wachten weer. Mijn vader heeft zichzelf nou al een paar keer hardop afgevraagd of dat baby'tje vandaag nog wel gaat komen. Dan krijg ik om kwart over acht een berichtje dat de verloskundige er weer is en dat ik kan komen. Als ik aankom staat (o)pa op het tuinpad. Grappig, ik ga voor de tweede keer kramen bij de dochter van mijn jeugdvriendinnetje. Niet te lang over nadenken, je bent zo jong als je je voelt en de kapper zorgt er elke keer weer voor dat mijn grijze haren verdwijnen. Heel lang heb ik geroepen dat de baby's die ik ooit heb verzorgd ondertussen best wel zelf vader of moeder kunnen worden en dat ik me dan ook pas echt oud ga voelen. En nu is het zo ver. Ik weet dat we ondertussen een generatie verder zijn. Hmmm.... nee ik voel me niet oud!

Als ik binnen kom zie ik (o)ma, mijn vriendin, aan de tafel zitten en de jonge moeder ligt op de bank haar weeën op te vangen. Het oudste kindje ligt al lekker te slapen en dat is ook de reden dat de bevalling beneden plaats zal gaan vinden, begrijp ik later. Het bankstel is door de verloskundige al een beetje afgedekt met de matjes uit het kraampakket. Dit lijkt me met het breken van de vliezen niet voldoende en ik kies ervoor om nog een extra laag toe te voegen in de vorm van het kraammatras die ook in het kraampakket te vinden is. Mooi, er blijkt 7 cm ontsluiting te zijn en het vruchtwater is helder van kleur. De weeën volgen elkaar in een mooi tempo op en het is duidelijk dat het voor de jonge moeder steeds moeilijker gaat worden om het op te vangen. Ze heeft zich de hele dag al zo stoer en groot gehouden, maar de vermoeidheid gaat nu een rol spelen.

Eigenlijk zou ze er wel even mee willen stoppen. Iets wat we natuurlijk vaker horen tijdens dit laatste stukje van de bevalling, maar wat simpelweg niet gaat lukken. We hebben haar en die weeën nodig om straks de nieuwe wereldburger te mogen verwelkomen. Verandering van rug naar zijligging van de jonge moeder geeft niet het gewenste resultaat, sterker nog het lijkt of de boel een beetje gaat stagneren. De weeën zijn minder heftig en ook komt er weer meer tijd tussen de weeën in.

Toch het ziekenhuis?

Ondanks dat ze het niet ziet zitten, kunnen de verloskundige en ik er op aandringen dat ze nog even onder de douche gaat om te ontspannen. Het moet allemaal heel zachtjes omdat we het oudste kindje niet wakker willen maken. Ik blijf beneden en de verloskundige gaat mee naar de badkamer. Maar na een paar minuten word ik toch naar boven gehaald. Persdrang? Het is niet duidelijk wat er nou precies is, maar dat ze nu echt aan het einde van haar kunnen is moge duidelijk zijn. Na nog een paar weeën onder de douche te hebben opgevangen houden we het voor gezien in de badkamer. Snel afdrogen en een badjas aan. Ik probeer nog even of het misschien nu de slaapkamer met het kraambed gaat worden... nee, toch beneden in de huiskamer.

De verloskundige zegt nog een keer te gaan voelen of de ontsluiting nu volledig is. Zo niet dan moeten we toch naar het ziekenhuis. Oh en dat is nu iets wat de barende dame echt niet wil. Deze keer geen ziekenhuisbevalling maar gewoon thuis. Tijdens het voelen naar de ontsluiting geeft de verloskundige aan dat ze vrijwel direct op het hoofdje van de baby zit. Terwijl de jonge moeder nog een beetje zoekende is naar de juiste manier van persen zie ik echt al wat haartjes in de verte verschijnen. Ik geef een seintje naar de (o)ma die aan de andere kant van de kamer aan tafel zit. Ze bedankt voor de eer en geeft aan liever alles op een iets gepastere afstand te willen bekijken. De barende luistert heel goed naar de aanwijzingen die ze van de verloskundige en mij krijgt. En hier uit blijkt wel weer wat een kanjer van een vrouw hier ligt te bevallen. Want juist op het moment dat de bevalling op de hoogste top is... op het moment dat je alleen maar denkt dat het klaar moet zijn, kan ze luisteren.... Zuchten, niet doorpersen!!! Maar het brandt! Ja, dat klopt. Maar blijf luisteren, niet persen. Met warme washandjes proberen we de huid een beetje voor te bereiden op het geweld wat er straks langs moet komen. En dan hoop je dat de volgende wee niet te lang op zich laat wachten, zodat het hoofdje geboren kan worden.

Maar die volgende wee komt niet .... het duurt echt langer dan normaal voor de volgende wee komt. Weer zeg ik heel doordringend dat ze niet mag persen als de wee er niet is en dat ze goed moet blijven luisteren. Maar ze luistert al zo goed. Diep respect voor deze dame, als dan heel rustig bij de volgende wee het hoofdje geboren gaat worden. Zo bijzonder, ik ben erbij als mijn vriendin voor de tweede keer oma wordt.

Blog Sanne geen mooier vak dan dit tracteren Kraamzorg de Waarden