Sanne vertelt: twee thuisbevallingen
Ook deze zondag neem ik weer plaats achter het toetsenbord om mijn belevenissen van deze maand voorbij te laten komen. Vandaag al vroeg opgestaan om een uurtje naar de sportschool te kunnen gaan. Een uurtje wat bijna altijd begint met een paar kilometer hardlopen op de band en daarna nog even wat buik- en beenspieroefeningen er achteraan. Heerlijk om zo mijn laatste vrije dag te beginnen. Vanmiddag om 16.00 gaat mijn wacht weer in en dat betekent dat ik weer wat onrustig ben. Onzin natuurlijk, maar het is niet anders. Alles staat altijd startklaar als ik de wacht in ga en ook mijn gezin draait prima door als ik plotsklaps wegga naar een bevalling.
Afgelopen week was het maar liefst twee keer in één wachtdienst raak. Om 16.00 begon mijn wacht en om 16.15 al een oproep. Een thuisbevalling bij een gezin waar een vierde kindje geboren ging worden. Het gezin telde al drie jongens in de leeftijd van 16, 14 en 12 jaar als ik het goed heb onthouden. Leuk!
Als ik voor de deur sta ruik ik de lucht van versgebakken frietjes. Ja, het is duidelijk etenstijd. Ik heb nog niet gegeten en het water loopt me in de mond. De deur gaat open en de oudste zoon doet open. Ik ga naar boven maar hij blijft beneden staan. Op de kraamkamer is het heel donker en muisstil. Mijn ogen moeten even wennen aan het kleine beetje licht op de kamer. Ik stel me voor aan de ouders en als zij dat ook naar mij toe hebben gedaan is het weer stil op de kamer. Heel geconcentreerd zijn ze samen bezig om de weeën op te vangen. De verloskundige zegt ook niets en dus duurt de stilte voort.
Dan horen we een geluid op de overloop. Er lijkt iets op de vloer te vallen. Als de kraamheer even op de overloop gaat kijken komt hij lachend terug met een tupperware bakje in zijn handen. De kinderen hebben een maaltijd voor hem naar boven gebracht. Het is duidelijk dat ze de bovenetage nu liever niet betreden. Het bakje is vanaf de bovenste paar treden richting de kraamkamer geworpen. Wat een lief gebaar van deze grote kinderen. Helaas blijft het eten in het bakje zitten omdat het voor de barende vrouw geen feestje is als haar man nu gaat eten terwijl ze misselijk is.
De bevalling gaat langzaam steeds iets vooruit. Maar de verandering van ene naar andere zij en het opvangen van de weeën onder de douche, geven niet de snelheid van ontsluiting die we eigenlijk willen. Ze is al zo lang bezig... De verloskundige geeft aan dat ze naar het ziekenhuis gaan om daar de baring verder te gaan begeleiden. Ik ruim de rommeltjes in de kraamkamer op en wacht nog heel even tot de opvang voor de grote jongens in huis is. Ik neem afscheid om 21.15 en trek de deur achter me dicht. Mijn wacht duurt tot 24.00 dus zou ik er nog een keer uit kunnen gaan. En dat is precies wat er gaat gebeuren. Om 23.20 gaat de telefoon. Een thuisbevalling waar een derde kindje geboren gaat worden. Er komt een stagiaire mee die aan het eind van haar stage zit. Leuk, dit meisje heb ik al een keer eerder meegehad. Toen was het haar allereerste gezin en nu is ze alweer toe aan het bijwonen van bevallingen.
Ik kom binnen op het adres en zie dat er een bed in de huiskamer staat. De verloskundige is aanwezig, met ook een leerling. Oeps denk ik, dat is wel druk als straks ook mijn stagiaire er nog bij komt. Aan de jonge moeder is niets te merken. Ze ligt op het bed maar kletst gezellig mee met de verloskundige en de leerling-verloskundige. Ook de jonge vader heeft genoeg te vertellen. De tv staat aan op een muziekzender. De flitsende beelden van de videoclips en de gesprekken van de aanwezigen maken mij een beetje onrustig. Dit staat in schril contrast met de bevalling waar ik eerder op de avond was. Dan gaat de achterdeur open en schuiven ook de vader en moeder van de kraamvrouw binnen. Het hondje begint ook nog te blaffen. Ik vraag me af of de kraamvrouw zich op deze manier wel goed kan concentreren op de bevalling. Toch is er geen verandering bij deze vrouw te zien. Af en toe zie ik haar tenen een beetje bewegen en neem ik aan dat ze of net een wee heeft of net een wee heeft gehad. Ik maak me nuttig door een lekker koud washandje op haar voorhoofd te leggen en even langs haar hals te halen. Maar omdat het zo druk is om dat bed heen, doe ik een paar stappen achteruit. Ze gaat heel kort even op haar zij liggen en bijna gelijk met het terugdraaien geeft ze aan, vanuit het niets, dat het zover is!
Ik vind een plekje tussen de muur en de verloskundige en leerling-verloskundige in. Ik sta klaar met warme doeken en mijn stagiaire kijkt mee op een afstandje. De aanstaande opa en oma staan klaar met hun mobieltje om dit moment vast te leggen. En daar is ze dan.... een prachtig meisje met een heel mooi rond gezichtje en bolle wangen met een kuiltje erin.
Toch ben ik stiekem heel nieuwsgierig hoe het met mijn gezin is gegaan die door een niet vorderende ontsluiting in het ziekenhuis belandde. Ik verneem dat daar een stevige vierde zoon is geboren.
Een mooi voorbeeld in verschillen. Wat een verschil in bevallen, wat een verschil in personen en wat een verschil in wensen. Eén ding was in beide gezinnen hetzelfde. De wens naar dit nieuwe leven, dit nieuwe kindje dat hun gezin gaat verrijken.
Welkom kindjes, een gelukkig nieuw leven!
Groetjes Sanne
Juni 2017
