Column Karin: De bevalling
De zomer en daarmee mijn verlof is weer voorbij, tijd om uit die heerlijke bubbel te stappen en weer door te gaan met het leven.
Weer gaan werken is altijd een beetje dubbel gevoel. Je wil je kind(eren) aan de ene kant niet achterlaten, maar aan de andere kant is het ook wel erg fijn om even een paar uurtjes geen mama te zijn en je hersenen weer te gebruiken.
Wel een mooi moment om terug te kijken op de bevalling. Bij mijn zoon ben ik in 2013 ingeleid in het ziekenhuis, een helse bevalling en daarom wilde ik het deze keer helemaal anders doen. Zo rond de 20 weken heb ik besloten om thuis te gaan bevallen. Controlefreak als ik ben heb ik daar toen alles voor uitgezocht, wat ik nodig had qua kraampakket en natuurlijk heb ik netjes alle tips van de consulente na de intake en de verloskundige ook uitgevoerd.
Bij 39 weken was ik er goed klaar mee en heb ik van alles geprobeerd om de bevalling op te wekken. Tijdens de controle op dinsdag had ik nog geen ontsluiting en vrijdagnacht begonnen toen toch echt de weeën. Of de vele wandelingen en het drinken van kruidenthee in de tussentijd geholpen heeft zullen we nooit weten.
Om 2.00 uur in de nacht werd ik wakker van pijn in m'n buik. Weer last van voorweeën. Al weken had ik voorweeën en elke keer als ik dacht dat het zou doorzetten stopte het weer. Deze keer was het wel wat heftiger, maar het zou vanzelf wel weer stoppen. Blijven liggen was geen optie, dus toch maar naar beneden gegaan. Tv aangezet, al kan ik me niet eens meer herinneren wat ik heb opgezet, en toen begon het ijsberen. Dat er om de salontafel geen geul in de vloer te zien is, is nog een wonder. Rond half 5 heb ik Richard toch maar wakker gemaakt, want dit voelde toch wel heel 'echt'. Wat was ik blij dat mijn zoon 'toevallig' bij opa en oma sliep, daar had ik in ieder geval geen zorgen om!
Vanaf het moment dat Richard wakker was ging hij in de verzorg-modus. Hij wilde zorgen dat ik nog even goed ging eten voordat ik ging bevallen. Wat hij niet begreep was dat de honger bij mij ver te zoeken was, maar hij stond er op dat hij lekker eieren ging bakken. Afijn, toen de eieren op stonden hebben we de verloskundige maar alvast gebeld. De weeën kwamen nog heel erg onregelmatig dus afgesproken dat we het nog even zelf zouden aankijken. Op de vraag of ik iets mocht eten zei ze lachend: ja natuurlijk, maar niks zwaars, geen gebakken eieren ofzo!
Dus ik ging lekker in bad en Richard ging toch maar al die gebakken eieren opeten. Na een uur was ik het bad wel weer zat, ik wilde liever kunnen bewegen. Oh ja, ik had ook nog de GeboorteTens, laten we die dan ook maar proberen! Dat vond ik toch wel een heerlijke afleiding van de weeën en gaf me weer een gevoel van controle. Ik kon iets vasthouden en zodra er een wee kwam op een knopje drukken. Het houdt de pijn natuurlijk niet tegen, maar het is een fijne afleiding.
Rond half 7 hebben we de verloskundige weer gebeld dat ze nu toch rustig aan wel mocht komen. Toen ze er om half 8 was heb ik wel tegen mezelf gezegd dat we alsnog naar het ziekenhuis zouden gaan als ik nu nog maar 2 of 3 centimeter ontsluiting had. Als ik dit had doorstaan voor een paar rottige centimeters wilde ik toch echt die ruggenprik.
Maar gelukkig wist de verloskundige mij te vertellen dat ik er al 7 centimeter op had zitten, joepie! Ze gaf me de keuze, mijn vruchtwater zelf breken of wachten tot het uit zichzelf zou breken. Nu ik eenmaal in de flow zat was ik niet van plan om nog uren te wachten, dus ik koos er voor om de vliezen te laten breken. Eerst hebben we De Waarden gebeld zodat ze een kraamverzorgende naar ons konden sturen, die kon de verloskundige dan assisteren bij de bevalling. Om kwart over 8 was de kraamverzorgende er en alles stond klaar.
Achteraf verbaasde het me wat de verloskundige allemaal bij zich had. Allemaal spullen en attributen die eventueel nodig zouden kunnen zijn als het niet goed zou gaan. Wat een fijn gevoel was dat!
Om kwart voor 9 heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken en toen ging het ook wel heel snel en heel heftig. Bij de eerste perswee heb ik geroepen dat iedereen maar naar huis moest gaan en dat ik het niet kon. Deze pijn kende ik nog niet doordat ik de vorige keer een ruggenprik had. Een vlammende pijn in mijn onderrug haalde me bijna onderuit, maar 2 seconden later gingen we gewoon weer door.
Op het moment dat het hoofdje stond had ik mijn verloskundige hard nodig, er kwam namelijk geen perswee. Al die tijd zat ik in mijn eigen wereld met gesloten ogen, geconcentreerd, maar nu had ik hulp nodig. Zonder perswee is het niet verstandig om toch te persen, de kans op een ravage is dan groot en dat wilde ik niet. De kraamverzorgende haalde me uit mijn wereldje en gaf aan dat ik de verloskundige aan moest kijken. Hoe ze het deed weet ik niet, want er zijn geen woorden gewisseld, maar met haar ogen en ademhaling heeft ze mij geholpen om de pijn weg te zuchten. En na een paar minuten, gevoelsmatige uren, kwam er eindelijk weer een perswee. Met nog twee keer persen kreeg ik mijn mooie dochter op mijn borst en dat alles binnen een half uur!
Wat een ervaring, wat een heftigheid en wat een emoties! Ik kon het niet geloven, ik had op eigen kracht een kind ter wereld gebracht! En nu lag ze daar, gezond en wel, te huilen op mijn borst. Ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik er aan denk.
Ik had het gedaan, ik voelde me geweldig en wat was ze mooi! Op slag weer verliefd op zoiets kleins en moois.
Na de nodige handelingen om mijzelf en de slaapkamer weer op te frissen vond de familie het wel tijd om langs te komen. En natuurlijk was Raf verschrikkelijk nieuwsgierig naar zijn zusje! Nog geen 2 uur na de bevalling was het feest in onze slaapkamer! Met een kamer vol met trotse opa's, oma's, papa en Raf springend op het bed in zijn nieuwe Brandweerman Sam pak was de heerlijke chaos compleet.
En onze lieve kleine Evi? Die lag heerlijk tevreden bij mama aan de borst, zich nog niet bewust hoe geliefd ze nu al was bij zoveel mensen.
Oktober 2017
