Sanne vertelt: "Het is topsport"
Deze keer was het een zwangerschap die ik van heel dichtbij heb kunnen volgen. Maanden geleden was ik al op de hoogte van de komst van deze baby. Ergens in januari, als ik op een avond de sportschool binnenloop, krijg ik het te horen. "Ze" verwachten een kindje en of Sanne tijd heeft om bij ze te kramen. Ik voel me natuurlijk zeer gevleid, maar de uitgerekende datum baart me al meteen zorgen. Onze zomervakantie had ik net geboekt en nu heb ik dus een keuzekraam in diezelfde periode. Omdat alles al vaststaat en ik mijn geplande vakantie niet om kan zetten, kan ik alleen maar hopen dat ze niet eerder gaat bevallen dan de uitgerekende datum. Als hun kindje toch eerder komt dan mijn vakantie voorbij is, zal een andere collega de zorg gaan geven.
Elke week zie ik haar groeien. In het begin nog niet zo snel, maar dan opeens schiet ze door. Haar buik prachtig rond en bol. Ze voelt zich goed en dat is te zien aan haar. Sportief als ze is doet ze voor niemand onder tijdens de les. De oefeningen doet ze met gemak en in een tempo waar je echt jaloers op kan zijn. Ze is fit en ze straalt. Ik ga ervan uit dat het haar levensstijl is in combinatie met haar fitte partner. De aanstaande vader is namelijk personal trainer van beroep. En dan kun je dus prima coachen!
Ondanks haar steeds groter wordende buik, blijft ze sporten. Soms met wat aanpassingen of extra aanwijzingen van haar personal trainer. Mijn vakantie breekt aan en haar buik lijkt ondertussen op een skippybal. Voor de aanstaande moeder hoop ik dat dit kindje niet heel erg lang meer binnen zal blijven. Maar ze geeft aan zich top te voelen (op wat dikke voeten na).
Bij terugkomst in Nederland blijkt ze nog niet te zijn bevallen. Deze kleine man heeft natuurlijk op Sanne willen wachten! Als ik dan het appje binnenkrijg dat de vliezen zijn gebroken, weet ik dat het niet lang meer zal duren. De weëen beginnen niet meteen, maar komen in de loop van de dag. Als ze begin van de avond richting het ziekenhuis vertrekken verwacht ik eigenlijk wel opgeroepen te worden. Helaas blijkt in het ziekenhuis dat de bevalling medisch moet worden en ik hier dus geen oproep voor zal krijgen. Het is een korte nacht voor me. Ik val elke keer even in slaap, droom dan onrustig. In mijn droom ben ik er bij en krijgt de baby een naam die ik echt niet bij deze ouders vind passen. Ik schrik wakker en kijk op mijn mobiel. Ik zie het vijf uur, zes uur en ook zeven uur worden. Nog steeds geen baby! Met de ontsluiting in gedachten probeer ik in te schatten hoelang het nog zal duren. Omdat ik wel wat afleiding kan gebruiken ga ik naar de sportschool. Als de les door een andere trainer gegeven wordt, is het duidelijk voor de andere sporters dat er een bevalling gaande is. Ik weet hoe de nacht verlopen is en hoe het er nu voor staat, maar ik zeg niets. Als ik dan eindelijk rond het middaguur te horen krijg dat hun kindje geboren is, valt de spanning van me af. Hij heeft een naam gekregen die heel goed bij deze ouders past. Xavi, naar de gelijknamige topvoetballer van FC Barcelona. Op mijn vraag hoe de trotse vader het had ervaren om er zo naast te staan, zei hij dat het leek op zijn werk. Hij had haar gemotiveerd om door te gaan, hij had gezorgd voor de juiste PUSH. Het was een lange, zware bevalling. Het was topsport.... En aan het eind was daar geen glimmende medaille, geen grote beker of kampioensschaal. Aan het eind was daar hun zoon, het mooist van allemaal.
Het is een fijne kraamweek die daar op volgt. Ik zorg dat het de jonge ouders aan niets ontbreekt en als ik aan het einde van de kraam de deur achter me dichttrek weet ik dat het goed is. Ik heb op mijn beurt mijn sportinstructeurs kunnen coachen bij het verzorgen van hun kindje. Wat heb ik toch een bijzonder en leuk beroep.
Nu genieten van mijn vrije dagen.
Groetjes Sanne
Augustus 2017
