Lida aan de wieg bij 1171 baby’s
,,Ze zijn zo gelukkig’’, ziet Lida keer op keer, wanneer ze helpt bij een bevalling. ,,Ze vergeten alles en iedereen om zich heen. Moeders worden vaak emotioneel en vaders trouwens ook. Ze denken: dat dit van ons samen is! Zo’n glibberig kind, zo hulpeloos en fragiel. Met hun tweede zijn ouders altijd net zo blij. En met het vierde en het zesde ook.’’ Ze wil Lida genoemd worden in de krant, omdat haar gezinnen haar
alleen bij die naam kennen. In haar werk is ze tijdens de dagen na de bevalling bij de mensen in huis. Ze helpt de moeder met douchen, controleert haar hechtingen, legt uit hoe je een baby een luier om doet, is erbij als de vader voor het eerst zijn dochter baddert. Ze maakt het geluk van de kersverse ouders van dichtbij mee. Lida ziet ook de moeilijke momenten. De bekende roze wolk, de meeste ouders stappen daar op een gegeven moment wel vanaf. ,,Niemand vertelt je van te voren over de minder leuke dingen. Je hebt hechtingen, borstvoeding valt vaak tegen in het begin, je mist slaap’’, somt ze op. Precies op die vlakken geeft zij zorg.
Veiligheidsspeld
Met veel kersverse ouders bouwt Lida heel snel een band op, juist omdat ze zo dichtbij staat. En ook dichtbij blíjft, want ze werkt vaak in de omgeving van haar woonplaats Nieuwe Wetering. Ze ’kraamde’ bij familieleden, buren en vrienden. ,,Bij al mijn nichtjes en nu weer bij hún kinderen.’’ Hier aan de Voorweg hebben zij en haar man Hans een huis laten bouwen. Lida vertelt tussen de fuchsia’s in de tuin hoe dol ze is op haar werk. Aan de achterkant heeft het stel uitzicht op de polder, aan de voorkant op het water. Binnen op de eettafel heeft ze zes vuistdikke albums tentoongespreid. Hierin bewaart ze de 1171 geboortekaartjes, maar ook bedankjes en andere herinneringen aan baby’s en gezinnen.
Ze legt even een hand op het dikste boek. De albums zijn haar schatten. Lida bladert in haar kleinste album, het eerste. Op de voorkant zit een gevouwen, katoenen luiertje met een veiligheidsspeld. Ze wijst op een kaartje binnenin. ,,Toen dit meisje zelf moeder werd, heeft ze naar mij gevraagd’’, vertelt ze. ,,Dat is zoiets moois. Ze kreeg een dochter. Haar moeder zei: ’als zij nou ook jong haar eerste krijgt, kun je misschien bij drie generaties werken’.’’
Doorleren
Haar loopbaan begon in 1971. In dat jaar werd ze aangenomen door zuster Riet Verburg, die vanuit de Marnixstraat in Alphen aan den Rijn achttien kraamverzorgenden aanstuurde. De eerst werkgever van Van den Ing heette het Wit-Gele Kruis en bediende katholieke
gezinnen in de Veenstreek. Inmiddels is ze na een aantal fusies en de ontzuiling in dienst bij Kraamzorg de Waarden, één van de grootste van het land. Lida werd geboren in Oud Ade. Ze was het zesde kind van Alie en Arie van den Ing. Zij hadden in de jaren ’50 ook al tien dagen zorg en ondersteuning van een kraamverzorgende in huis. Het was voor Lida als meisje niet vanzelfsprekend dat ze door mocht leren. ,,Ik had zulke lieve ouders’’, blikt ze terug. ,,Mijn schoonzusje Riet was kraamverzorgende en vertelde altijd mooie verhalen. Hoe gezellig het was en hoeveel waardering ze van de gezinnen kreeg. Dat wilde ik ook. Van mijn ouders mocht ik toen de opleiding gaan volgen, in Wassenaar, in het Ooievaarsnest.’’
Verdriet
In haar werk maakt ze heel soms ook verdriet mee. Maar niet bij ouders van gehandicapte kinderen. Het syndroom van Down, een klompvoet, een waterhoofd of een probleem met het hart. ,,Deze ouders hebben meer zorgen’’, weet Lida. ,,Maar ze zijn gelukkig. Ze houden van hun kind.’’ ,,Ik heb wel eens meegemaakt dat een kindje is overleden. Niet bij de bevalling, maar in de week erna. Het was al duidelijk dat de baby het niet zou redden. Vroeger werd dat weggestopt en zwegen mensen daar over. Nu geven ze het een plekje, komt er een begrafenis en willen de ouders toch kraamzorg. Wij helpen in huis, maar ook met rouwen.’’
Vaders
,,In ’geboorteland’ is veel veranderd’’, vindt Lida. ,,Het meeste in positieve zin. Moeders geven nu borstvoeding als een kind erom vraagt en niet meer op een bepaalde tijd. Daardoor zijn baby’s rustiger. En de rol van vaders is echt anders. Vroeger waren ze heel nuchter. Nu leven de pappa’s negen maanden mee, nemen ze vrij voor de kraamtijd en hebben ze daarna elke week een vaderdag.’’ In 1971 maakte ze het nog niet mee, maar tegenwoordig hebben sommige kinderen twee moeders. ,,Komt op hetzelfde neer’’, zegt Lida. ,,En de laatste jaren werk ik ook regelmatig bij moeders die heel bewust alleen een kind krijgen. Voor mij maakt het niet uit. Ze zijn allemaal dolblij.’’
Bron: Leidsch Dagblad
Augustus 2016
